We, Martin en ik, waren die middag uitgenodigd door Hideyoshi Saito, plantkundig onderzoeker aan de Universiteit van Chiba. Een zachtaardige, bijna verlegen Japanse man van in de veertig die we in Nederland hadden ontmoet. We hadden hem en zijn vrouw, fervente Holland-fans, een middag meegenomen door de Schermer- en Beemsterpolder. Drie weken later stond onze Japanreis gepland en we spraken af elkaar ook in Japan te ontmoeten.
Na een bezoek aan zijn werkplek op de universiteit en een heerlijke, maar behoorlijk zware "ramen lunch" (Japanse noedelsoep) nam Saito-san ons mee naar een prachtig parkje, genaamd Tojotei garden, direct gelegen aan het universiteitsterrein. Matsudo is een klein, redelijk doorsnee Japans plaatsje en de omgeving van de universiteit blinkt ook niet uit in schoonheid. En dan toch, na het beklimmen van een oude stenen trap, verborgen achter dichte bomen, bevind je je dan zomaar in zo'n mooi en goed onderhouden parkje, met een klein museum, een fantastisch oud Japans huis en een adembenemende tuin. Het huis was de residentie van de broer van de laatste shogun Tokugawa Yoshinobu en nu open voor publiek. Op onze sokken liepen wij over de tatami van kamer naar kamer, allemaal met uitzicht op de tuin. We waren even terug in de tijd, als gasten van de invloedrijke Tokugawa familie.
Saito-san ging het gebouwtje binnen en ik hoorde hem vragen of we thee konden drinken. Een vrouwenstem sprak hem toe, hij kwam naar buiten en wenkte ons: "Kom maar naar binnen".
Het was een klein houten huis, ook met tatami, dus we moesten weer onze schoenen uit. Er schuifelden wel vier dames in kimono rond en blijkbaar waren wij de enige gasten. We werden in een kleine ruimte gedirigeerd en moesten gaan zitten op de tatami. Een van de dames begon een verhaal in het Japans over de geschiedenis van het park, de Tokugawa familie en het huis. In de hoek begon een andere dame thee te bereiden, op de traditionele Japanse manier. En nog een andere dame zette ons een zoet gerechtje voor... Ik realiseerde me dat we niet zomaar een kopje thee gingen drinken, we waren in een heuse Japanse theeceremonie beland.
Tijdens een theeceremonie wordt echte Japanse thee bereid, matcha. Groen poeder waarop heet water wordt geschonken dat vervolgens wordt geklopt met een soort kwastje van bamboe tot een laagje groene soep. Geserveerd in een aardewerken kom. Alles met volledige aandacht en volgens strikte regels.
Als ik geweten had dat we deze thee zouden drinken dan had ik Martin wel van te voren gewaarschuwd. Matcha smaakt totaal anders dan alle thee die hij ooit gedronken had. Maar volledig in de ban van het onverwachte moment van de theeceremonie en dat we dit samen meemaakten, keek ik bijna ontroerd hoe hij de kom aan zijn mond zette en de thee in twee teugen tot zich nam.
"What the fuck was dat?" vroeg hij toen we weer buiten stonden. "Ik nam een slok en ging bijna over mijn nek..dat was geen thee, het bleef plakken in mijn keel..". Matcha smaakt wat grondig en bitter en is dikker dan gewone thee. En als je denkt dat het groene thee is zoals wij die kennen dan is het inderdaad een vreemde ervaring.
We bedankten Saito-san voor deze bijzondere middag. De theeceremonie was voor ons beiden een prachtige verrassing, maar zeker voor Martin die nog nooit eerder zoiets had meegemaakt. Saito-san glimlachte wat besmuikt. "Ik wist niet dat ze hier theeceremonies gaven, hoor, ik dacht eerlijk gezegd dat het een gewoon theehuisje was". En hij liet er op volgen: "Ik heb zo'n theeceremonie ook nog nooit meegemaakt. Het was voor mij ook de eerste keer...".
