Ueno-park

Een paar weken geleden arriveerde ik op zondagochtend in Tokyo. Had een drukke week voor de boeg en wist niet zeker of ik in de komende dagen wel tijd had om naar Ueno-park te gaan. Dus na een paar uurtjes slaap pakte ik die middag rond 15 uur nog de trein naar mijn favoriete park in Tokyo. Het was een mooie herfstige zondag en het was er, zoals altijd op een mooie zondag, heel erg druk. 

Ueno-park in de namiddag, rond half 5

Het was ook zo'n zondag dat een bonte verzameling van artiesten in het park hun kunsten vertoonde. En er waren veel politieagenten - of parkwachten in uniform - die met lichtgevende Starwars-achtige stokken de orde bewaakten. Of bekeken, kan ook, want er gebeurt relatief weinig onordelijks in Japan.

Ik slenterde langs muzikanten, acrobaten en karikatuurtekenaars richting Starbucks. De Starbucks in Ueno-park is een heerlijke plek. Of eigenlijk moet ik zeggen, het terras van de Starbucks in Ueno-park is een heerlijke plek. En altijd overvol, maar ik had geluk. De rij om koffie te kopen was te overzien én ik vond nog een plekje op het uiteinde van een bankje met links van me een soort tafeltje, als buffer tussen mij en degene naast me. Daar bleef ik zitten, anderhalf uur, twee uur lang. Genietend van de warme koffie en kijkend naar al die mensen die voorbij kwamen, naar de beetje gekke Amerikaanse artiest met een draaiende glazen bol, naar de bomen waarvan de meesten nog groen waren maar waar je de herfstkleuren al hier en daar van kon zien.
Het wordt altijd snel donker in Japan. Niet alleen qua tijdstip, maar vooral qua tempo. Binnen een mum van tijd is de zon verdwenen, zie je de maan schijnen door de bomen en wordt het meteen ook een stuk frisser.

Ueno-park in de namiddag, tegen half 6

Naast me zat een Japans koppel, begin dertig denk ik zo, beiden met een boek en mobiel en zij zaten er al toen ik met een vriendelijk "sumimasen" - neem me niet kwalijk - naast ze kwam zitten. Precies op het moment dat ik dacht "hm, ik begin een beetje te verkleumen hier, laat ik maar even gaan lopen", stonden zij op. De vrouw had eerder voor zichzelf een Starbucks-plaid gepakt en kwam nu met de plaid naar mij. Of ze iets zei weet ik niet meer, maar ze legde die plaid zorgvuldig over mijn schoot en benen. Ik was verbaasd door haar onverwachts gebaar, voelde me zelfs een beetje ongemakkelijk, maar glimlachte en zei "arigatou gozaimasu". Ze glimlachte terug, maakte een lichte buiging en liep met haar man weg. Ik ben nog even blijven zitten, daar op dat terras in Ueno-park. Opgewarmd door de plaid en de vriendelijkheid van de vrouw.

Met Starbucks-plaid